Servië en Montenegro

Op weg! Er staat een flinke rit te wachten, zo lang mogelijk doorrijden en dan nog een beetje verder. Bij een korte stop in Hongarije worden we door de trafficcontrol aangesproken over een autoticket, blijkt dat hier ook nodig te zijn. Iedereen staat er suf bij en waarschijnlijk staan de mannen te discussiëren of we een boete krijgen. Kennelijk zien we er net zo onschuldig uit als we zijn. De rit levert niet echt mooie plaatjes op, het landschap is vrij eentonig. De wegen zijn wel erg goed, sommige zijn zo nieuw dat het navigatiesysteem de weg kwijt is. Bij de grenscontrole met Servië zien we een auto helemaal gestript worden, maar wij mogen zonder problemen door. Stempeltje en een blaadje waar allemaal foto’s met auto-ongelukken in staan. Rij voorzichtig is de begeleidende boodschap. Waarschijnlijk geldt dat alleen voor buitenlanders, want alles wat Servisch is rijdt zeer sportief, zigzaggend en slingerend om elke mogelijke seconde tijdsvoordeel te pakken. Ten zuiden van Belgrado verandert de weg in een veredelde landweg. Een lapjeskat is er niet bij, alles is aan elkaar geplakt. Kilometers zit er niet echt meer in. Ondertussen worden we nog wel aan alle kanten voorbij gesneld op de eenbaansweg met massa’s tegenliggers. Het is wel mooi geweest, op zoek naar een restaurantje. Met euro’s betalen gaat helaas niet, dus we rijden verder. Ons oog valt op een euroteken en de mogelijkheid tot zowel eten als slapen. En, je komt ze ook overal tegen, er staat een auto met NL kenteken. Het complex (zo mag het wel genoemd worden) is behoorlijk strak opgezet, al hangt er wel een zweem van vergane glorie. Eten kost bijna niks en hetzelfde geldt voor de overnachting. Voor in totaal € 80,- hebben we avondeten, overnachting en ontbijt voor 4 personen. Niet gek. De NL’er heeft zich intussen gemeld, het blijkt een in NL geboren Montenegrijn (dat moest ik even opzoeken) te zijn, die met zijn gezin op vakantie gaat bij de familie. Hij komt met massa’s tips, dus we spreken af om later nog even te praten en het een en ander op te schrijven. Later op de avond tijdens een potje kaart komt hij met een volgeschreven blaadje aan. Vladimir is een sympathieke kerel, die zijn eigen reisbureau heeft. Wie weet komen we hem nog wel tegen in Montenegro, aangezien we dezelfde bestemming hebben daar.

Een prima nacht in het 4 sterren complex (enigszins gedevalueerd, maar ach) en wat laatste tips later reizen we verder. Onze provinciale weg had slechter gekund. Onze medeweggebruikers beter. Het zijn slechts details. Het navigatiesysteem kent alleen de hoofdwegen, dus navigeren we middels Lei’s telefoon, de Lonely Planet en ouderwets borden lezen. Het scheelt ons heel wat uren, daar we nu niet ongelofelijk omrijden. De grenscontrole Servië uit loopt soepel. Dan gaan we Montenegro in.. en worden naar de kant gesommeerd.. we zijn aan de beurt. Het loopt anders. Lei chauffeert en loopt naar de achterkant om de deur open te doen. De douanier kijkt alvast door het raampje naar binnen, schudt zijn hoofd, zucht en wuift ons door. Hoera voor het luie ambtenarenapparaat. Was Zuid-Servië landschapstechnisch al wat interessanter dan het noorden, vanaf de grens stijgt het ansichtkaartengehalte flink. Immer buiten het bereik van de navigatie doorkruisen we dorpjes en stijgen en dalen we afwisselend. Vlak voor een brug over een canyon stoppen we voor een Kodakmomentje. Daarna komen we in de gestaag vallende regen aan in Zabljak. Pinnend worden we aangesproken door een assertief ventje, Mika. Of we een plaats zoeken om te overnachten. Hij heeft keuzes uit pensions, appartementen, wat we maar willen. Binnen luttele momenten staan we in een alleraardigst huisje, voor slechts € 10 pppn voor ons, speciale prijs. Mika kan nog veel meer voor ons regelen, we hoeven maar te bellen. Eerst settelen we ons, doen boodschappen, koken. De avond verstrijkt, vriend Mika regelt het raften voor de volgende dag en alles is goed.

Met de te voeren inspanning in het verschiet nemen we een stevig ontbijt. De taxi is wat vroeg, maar al gauw zijn we klaar. De te varen route is zo’n 15 km en duurt een uur of 2. De tocht is niet spectaculair te noemen, de heen- een terugrit zijn spannender. Het uitzicht maakt een hoop goed. De dag is nog jong en we besluiten nog wat rond te kijken. Een stukje rijden en dan met de kabelbaan naar een bergtop met een best uitzicht. Het is allemaal wat krakkemikkig, onderhoudt staat hier niet in de werkbeschrijving, maar dat drukt de pret niet. De meneer van de stoeltjeslift brabbelt van alles als we bovenaan komen, wat hij zegt wordt niet duidelijk. We denken te begrijpen dat de kabelbaan om 5 uur dicht gaat en lopen dan richting top. Het uitzicht is vrij en het is helder genoeg om het halve land (Montenegro is niet zo groot) te zien. Na een hoop foto’s gaan we terug naar de lift. Die stilstaat. Ook al is het nog geen 5 uur, de beste man vindt zijn taak nogal inspannend en wil naar huis. Beschaaft aangeven is er kennelijk niet bij. Met een hoop gegrom dirigeert hij ons de lift in en stapt dan achter ons aan. Weer een lange werkdag tot een goed einde gebracht. Het zonnetje straalt nog lekker warm en we nemen plaats op ons terrasje, met een pilsje in den hand.

Het slapen in een 1.90 bed mét kopschotten bevalt toch minder dan ik had gehoopt. Je niet even kunnen strekken in je slaap geeft toch zijn weerslag. Er is alleen weinig aan te doen. Het weerbericht is helaas niet helemaal eerlijk tegen ons geweest, het is geen slecht weer, maar staande in onze voortuin zien we dikke deken over onze bergtoppen hangen. En laten deze ezels hun kop nu niet in een tweede maal in de wolken steken. Ofzoiets. Toeristje spelen dan maar. We gaan een klooster bezoeken, dat hoog tegen een berg is gebouwd en te boek staat als Montenegro’s heiligste plaats, orthodox christelijk gezien. Het is een leuke en mooie rit, slingerend over allerlei bergen. Vlak bij ons doel wordt de weg pas echt interessant, een weg die geen B-weg mag heten en flink steile stukken. Vangrails doen ze hier niet aan. De warmte is hier flink drukkend en als we onze comfortabele, met airco gekoelde omgeving verlaten, verschijnt menig zweetdruppeltje. Toch zijn er genoeg mensen (pelgrims) die de berg te voet beklimmen, waar wij de bus zo hoog mogelijk rijden. Inclusief oude vrouwtjes in zwarte jurken.
Ook bij het klooster verbaas ik me over de vele mensen die bidden, de deurposten en iconen all around kussen. Het zijn met name de ligging en manier van bouwen die het klooster voor mij indrukwekkend maken. Etenstijd is aangebroken, we vinden een restaurantje met een bijzonder menu. Als we om de kaart vragen schrijft de ober het aangebodene op een briefje. Vissoep, vis, mixed grill. Lekker makkelijk kiezen. Aangezien Zabljak een slaperig plaatsje is, schikken we ons in de plaatselijke gewoonten en gaan op tijd naar bed.