The last inches
Door: Jordi
Blijf op de hoogte en volg Jordi
02 Mei 2009 | Nederland, Amsterdam
26/04. Libibing - Sani Pass
Van weinig licht moet je spaarzaam gebruik maken, en een romantisch (let's say, het heeft wel iets) haankraaien is deze ochtend mijn wekker. Amerika slaapt nog, maar Philip is al op. Samen beklimmen we een bergje. De stilte. Het uitzicht. Onze puffende adem. Wij hebben ons ontbijt wel verdiend, en de pap, een eitje en het heerlijke zelfgebakken brood gaan erin als.. eh .. pap.
Eerder probeerde een kind haar laarzen schoon te maken door op een rots te slaan, maar de modder kleeft hier als lijm aan je schoenen. Ik doe voor hoe je met een stuk steen de bende er makkelijk af krijgt. Ik zoek een rustige rots op en luister op mijn gemak naar wat muziek, komt er een kind bij me zitten. En nog een. Al gauw bestaat mijn verzameling er uit een stuk of 5. Ze peuteren, voelen en aaien een eind heen, proberen mijn oordopjes te pakken, ritsen te openen en aangezien ik een steentje zit te slijpen zit het grut niet veel later allemaal schuren.
Ik kan niet beweren dat ik in het zadel geboren ben, maar ik heb tenminste geen spierpijn. Via een wat uitdagendere route gaan we terug naar de lodge, waar we lunchen. Het weer is beter dan gisteren, maar de besneeuwde bergtoppen maken duidelijk dat de winter er aankomt. In de auto gezeten hobbelen we weer op weg, en stoppen bij een winkeltje waar ze de lokale kledingdracht verkopen, bijna 100% puur wollen kleden, in bepaalde manier gedrapeerd. Warm in de winter, koel in de zomer. En erg slecht voor mijn portemonnee, natuurlijk moet ik zo'n ding hebben, lekker warm voor.. als ik het koud heb bijvoorbeeld.
De laatste stop in het bijzondere landje, men leeft er nog zo authentiek, is er een die wel in mijn straatje past. Getooid in mijn nieuwe dracht (normaal ben ik een trendvolger, maar geloof me, setter past me ook wel) betreden wij de 'hoogste bar van Afrika.' Naar goed gebruik ga ik aan de gluhwein, en hij smaakt alsof ik erg hoog zit. Op een slordige 2800 meter hoogte.
Aan alle dingen komt een eind, zo ook mijn aanwezigheid in hogere sferen. We dalen weer af naar Zuid-Afrika en eindigen in de lodge. Ik wissel verhalen uit met Roos en een paar mensen die we eerder al leerden kennen zijn er nog steeds. De living is erg gezellig, knapperend haardvuurtje, voelt als een grote familie. Voor het eerst in tijden wordt het een laat avondje, de fles whiskey die ik eigenlijk voor de delta had gekocht moet leeg. Vriendelijke mensen hier, ze helpen me graag.
27/04. Sani Pass - Durban
Fris en fruitig, zo zie ik mezelf graag. Het is vanochtend niet zo heul vroeg, maar helaas zijn enkele mensen die we gedag willen zeggen nog niet op. Niet getreurd, die kom ik vast nog wel eens tegen. Het mooie van benzinestations is, net als een niet nader te noemen beroepsgroep, dat ze in geen velden of wegen zijn te bekennen als je ze nodig hebt. Op onze laatste druppels stuiten we op een eenzame pomp, je moet je voorstellen dat je een doodnormaal woonerf hebt waar de reddende pomp staat, gewoon in de voortuin bij wat mensen. En er zit nog benzine in ook, wat een mazzel!
Al zingend ('en we gaan nog niet naar huis') naderen we ons voorlaatste einddoel, Durban. De tolweg werkt vlot mee en de LP wijst ons op een backpacker. Vol. Hm. Nouja, er is nog een eenpersoonskamer. Matrasje erbij doen dan maar? We hebben geen zin om verder te zoeken en gaan akkoord. Om van alle verplichtingen af te zijn brengen we Ferdie naar het vliegveld, maar dat moet met een volle tank gebeuren en natuurlijk verstoppen ze zich allemaal hardnekkig. We rijden eerst door het vliegveld heen maar moeten toch nog een kilometer of wat door voor we een pomp vinden.
Het droppen van de auto gaat vlot, men doet gelukkig niet moeilijk over het feit dat hij wat vies, ik bedoel, gebruikt is. Met de shuttlebus gaan we terug naar de stad. Het weer is goed, tijd om eens even lekker op het strand te liggen. De golven zijn jammer genoeg niet surfgeschikt. We zitten allebei te lezen, met ons gezicht naar de zee en onze spullen achter ons. Op een gegeven moment draai ik me, geen idee waarom, om. Staat er net een knul met een arm naar onze spullen uitgestrekt. Met open mond kijk ik hem aan, hij draait zich in een vloeiende beweging om en loopt weg alsof er niets aan de hand is. Lukt het ons toch nog bijna om beroofd te worden, pech gehad vriend.
De zon verdwijnt langzamerhand en we gaan terug naar de backpacker. Er is een bar, en na een douche moet ik die even wat dichterbij bekijken. Ik krijg cricketuitleg van een Zuid-Afrikaan. Oh.. werkt het zo.. Op zoek naar een restaurant raken we aan de praat met een Nederlander die op een zeilschip werkt en ook nog een aardig avontuur heeft beleefd, hij is door 4 gasten op zijn nek gesprongen en hebben zijn zakken leeg gehaald. Dat nodigt echt uit om een lekker door de stad de slenteren.
We zoeken een simpele grillroom op en ik ga voor een flink stuk vlees. Terug in de bar praten we met een paar andere NL mensen.
28/04. Durban - Cape Town
Tas inpakken, ontbijten, en onze tijd uitzitten met een koffie. Vandaag vliegen we weer naar huis, na een hele hoop gezien, gedaan en nog meer gezien te hebben. Het zonnetje schijnt warm om ons nog even te laten genieten. We worden opgepikt door een shuttlebus. Hebben wij weer, is er net een overval of iets dergelijks geweest en wordt half Durban afgezet. Na een toeristische route naderen we het vliegveld. Wij zijn op tijd, maar onze medepassagier heeft minder geluk.
"Eh.. Roos?"
"Eh.. Jordi?"
"Is dat een benzinestation, direct naast het vliegveld, niet te missen, erg handig als je zoiets moet doen als je auto inleveren?"
"Daar lijkt het sterk op ja."
Tja, ik ben ook geen 22 meer, het kan de beste overkomen. Het inchecken gaat snel, we hoeven niet heel lang te wachten, het vliegtuig is maar voor 1/3e gevuld. 2 Uurtjes vliegen later landen we, de bagage is er in notime en dan lopen we het bewolkte en frisse Kaapstad in.
We worden onthaald door Frank en Margot, het lijkt wel een jaar geleden. Maar het voelt ook meteen weer als vanouds. We hebben zoveel te vertellen, en ouwehoeren maar wat in het wilde weg. Bijna iedereen woont nu in het huis een stukje van de Lodge, en daar gaan wij dan ook heen voor onze laatste nachtjes. Het weerzien met iedereen is fantastisch, en de middag en avond brengen we door met praten, drinken, uit eten gaan met wat mensen die nog in de Lodge verblijven en nog veel meer praten.
29/04. Cape Town
In de ochtend is het wakker worden als in de oude dagen, Frank die mij wakker stommelt. Wel met een heel goed doel overigens, hij brengt Margot weg, zodat ik haar auto mag lenen vandaag. :D Ik kruip eerst eens achter de computer om aan de lieve mensen thuis (hallo lieve mensen) te laten weten wat ik zoal heb uitgevoerd de laatste dagen.
Het huis waar we verblijven, is als volgt ingedeeld; de bovenverdieping is apart gehouden van de onderverdieping. Boven zitten 6 mensen, beneden 4. De huisbaas, Marcel, had gevraagd wat men er beneden van zou vinden als er 3 mensen bijkomen. Liever niet natuurlijk, laten ze via Frank weten.
Marcel belt, pisnijdig, op om tegen Frank te schreeuwen dat hij 5 minuten heeft om het huis te verlaten. Frank staat perplex, wij trouwens ook, en hij vraagt of Marcel langs kan komen om er over te praten.
Een kwartier later stopt er een auto met piepende banden, deuren slaan, en Marcel komt binnenstormen.
Frank denkt dat het huis van hem is, terwijl het van Marcel is, Frank irriteerde hem al langer, Frank heeft tot vanavond om zijn spullen te pakken, oh hoi Jordi, hoi Claire, hoe gaat het, en Frank moet godverdomme opdonderen uit het huis. Helemaal over de rooie, voor ons totaal onduidelijk waarom, maakt Marcel duidelijk dat hij Frank niet zo lief vindt.
Wij zitten met onze bek vol tanden, en Frank probeert nog enige argumentatie te ontdekken, maar het is allemaal tevergeefs. De meiden zijn solidair, en gaan alle 3 met hem mee. Ik vind het vervelend, maar heb geen zin om weer al m’n spullen te pakken en naar de Lodge te gaan. Mijn verhuizing gaat alleen naar boven, een aantal mensen zijn er niet, dus kan ik daar slapen.
Met Margot’s auto ga ik naar Luna Design, leuk om iedereen weer even te zien. Er zijn weer wat meer dingen op orde, ze komen er wel. Ik praat even bij met Mark en rijd nog even met Steve mee naar de opslagplaats, die behoorlijk leeg is. De volgende stop is bij de Lodge, waar ik Nelly weer zie. Eigenlijk zou ik nog met Steve gaan lunchen, maar die heeft het plotseling erg druk.
De rest van de middag pak ik mijn tas in en doe gewoon eens lekker niets. Beetje bankhangen, beetje napraten. Die avond gaan we voor het allerlaatste uit eten met een hele groep, naar een tapasrestaurant. Sfeervol plekje, lekker eten, leuke mensen, een knapperend haardvuurtje op de achtergrond. Ik kan me een slechtere ambiance voorstellen, een ziekenhuis bijvoorbeeld is toch anders. Met een aantal mensen gaan ik nog naar de kroeg, waar we dansen (of hoe je het in mijn geval dan ook noemt) tot het tijd is om naar bed te gaan.
30/04 & 01/05 Cape Town – den Nederlanden
Dan is daar toch echt het onvermijdelijke laatste ochtendje. Met Roos, Claire en Frank, the Lodge veteranen, ga ik een láátste (om het nog maar even extra duidelijk te maken) keer ergens ontbijten.
Daarna gaat alles heel snel. Zo sta je om je heen te kijken om Table Mountain nog een keer te zien, gelukkig is het nog een beetje zonnig, zo stap je in de auto en zwaai je iedereen gedag. Tot nu toe was ik degene die mensen uitzwaaide..
Op het vliegveld word ik netjes afgeleverd bij de check-in balie, en is daar het afscheid van Frank en Claire. Tot ziens jongens, nog veel succes en plezier.
Mijn vlucht gaat eerst naar Johannesburg, waar ik niet al te lang moet wachten voor de vlucht naar Londen vertrekt. Voor we opstijgen hebben we wat vertraging, de vlucht zelf gaat zo voorspoedig als een vlucht-waarin-een-lang-persoon-die-tussen-2-mensen-inzit-achter-een-gezin-met-jengelende-kinderen-in-een-veel-te-hete-ruimte-zo’n-9-uur-lang kan gaan, en zo fit als een hoentje vul ik mijn longen met Britse lucht.
Klein detail, door de lichte vertraging die we opgelopen hebben heb ik het voorrecht 3,5 uur langer op Heathrow door te mogen brengen. Na veel moeite kan ik thuis laten weten dat ik wat later binnen kom vallen. Tijd voor koffie. Liters. Ik haal m’n koffie en raak aan de praat met iemand als ik opeens een bekende stem hoor, hoi Jordi. Roosie! Ook goeiedag.
Roos’ vlucht vertrok 3 uur later, maar omdat het een directe vlucht van Kaapstad naar Londen is, heeft mevrouw mij ingehaald. Dat we elkaar dan op een plaats waar koffie valt te scoren treffen is ook geen toeval. Gelukkig gaat mijn vlucht wel eerder, muhaha. ;) Na weer gedag gezegd te hebben spring ik mijn vlucht in. Zo’n uurtje vliegen, piece of cake. Douane, bagage oppikken. Uiteraard moet ik nog even mijn vest recht trekken, tas goed hangen, presentatie is alles hè. En dan is het tijd.
Een JORDIII!!! gebrul onthaald me, en begeleid door een groot spandoek (met daarop de inspirerende tekst ‘SPANDOEK.’) staan daar een hoop mafkezen (nouja, ze zitten, aan de bar) om me op te vangen. Voelt goed.
Van weinig licht moet je spaarzaam gebruik maken, en een romantisch (let's say, het heeft wel iets) haankraaien is deze ochtend mijn wekker. Amerika slaapt nog, maar Philip is al op. Samen beklimmen we een bergje. De stilte. Het uitzicht. Onze puffende adem. Wij hebben ons ontbijt wel verdiend, en de pap, een eitje en het heerlijke zelfgebakken brood gaan erin als.. eh .. pap.
Eerder probeerde een kind haar laarzen schoon te maken door op een rots te slaan, maar de modder kleeft hier als lijm aan je schoenen. Ik doe voor hoe je met een stuk steen de bende er makkelijk af krijgt. Ik zoek een rustige rots op en luister op mijn gemak naar wat muziek, komt er een kind bij me zitten. En nog een. Al gauw bestaat mijn verzameling er uit een stuk of 5. Ze peuteren, voelen en aaien een eind heen, proberen mijn oordopjes te pakken, ritsen te openen en aangezien ik een steentje zit te slijpen zit het grut niet veel later allemaal schuren.
Ik kan niet beweren dat ik in het zadel geboren ben, maar ik heb tenminste geen spierpijn. Via een wat uitdagendere route gaan we terug naar de lodge, waar we lunchen. Het weer is beter dan gisteren, maar de besneeuwde bergtoppen maken duidelijk dat de winter er aankomt. In de auto gezeten hobbelen we weer op weg, en stoppen bij een winkeltje waar ze de lokale kledingdracht verkopen, bijna 100% puur wollen kleden, in bepaalde manier gedrapeerd. Warm in de winter, koel in de zomer. En erg slecht voor mijn portemonnee, natuurlijk moet ik zo'n ding hebben, lekker warm voor.. als ik het koud heb bijvoorbeeld.
De laatste stop in het bijzondere landje, men leeft er nog zo authentiek, is er een die wel in mijn straatje past. Getooid in mijn nieuwe dracht (normaal ben ik een trendvolger, maar geloof me, setter past me ook wel) betreden wij de 'hoogste bar van Afrika.' Naar goed gebruik ga ik aan de gluhwein, en hij smaakt alsof ik erg hoog zit. Op een slordige 2800 meter hoogte.
Aan alle dingen komt een eind, zo ook mijn aanwezigheid in hogere sferen. We dalen weer af naar Zuid-Afrika en eindigen in de lodge. Ik wissel verhalen uit met Roos en een paar mensen die we eerder al leerden kennen zijn er nog steeds. De living is erg gezellig, knapperend haardvuurtje, voelt als een grote familie. Voor het eerst in tijden wordt het een laat avondje, de fles whiskey die ik eigenlijk voor de delta had gekocht moet leeg. Vriendelijke mensen hier, ze helpen me graag.
27/04. Sani Pass - Durban
Fris en fruitig, zo zie ik mezelf graag. Het is vanochtend niet zo heul vroeg, maar helaas zijn enkele mensen die we gedag willen zeggen nog niet op. Niet getreurd, die kom ik vast nog wel eens tegen. Het mooie van benzinestations is, net als een niet nader te noemen beroepsgroep, dat ze in geen velden of wegen zijn te bekennen als je ze nodig hebt. Op onze laatste druppels stuiten we op een eenzame pomp, je moet je voorstellen dat je een doodnormaal woonerf hebt waar de reddende pomp staat, gewoon in de voortuin bij wat mensen. En er zit nog benzine in ook, wat een mazzel!
Al zingend ('en we gaan nog niet naar huis') naderen we ons voorlaatste einddoel, Durban. De tolweg werkt vlot mee en de LP wijst ons op een backpacker. Vol. Hm. Nouja, er is nog een eenpersoonskamer. Matrasje erbij doen dan maar? We hebben geen zin om verder te zoeken en gaan akkoord. Om van alle verplichtingen af te zijn brengen we Ferdie naar het vliegveld, maar dat moet met een volle tank gebeuren en natuurlijk verstoppen ze zich allemaal hardnekkig. We rijden eerst door het vliegveld heen maar moeten toch nog een kilometer of wat door voor we een pomp vinden.
Het droppen van de auto gaat vlot, men doet gelukkig niet moeilijk over het feit dat hij wat vies, ik bedoel, gebruikt is. Met de shuttlebus gaan we terug naar de stad. Het weer is goed, tijd om eens even lekker op het strand te liggen. De golven zijn jammer genoeg niet surfgeschikt. We zitten allebei te lezen, met ons gezicht naar de zee en onze spullen achter ons. Op een gegeven moment draai ik me, geen idee waarom, om. Staat er net een knul met een arm naar onze spullen uitgestrekt. Met open mond kijk ik hem aan, hij draait zich in een vloeiende beweging om en loopt weg alsof er niets aan de hand is. Lukt het ons toch nog bijna om beroofd te worden, pech gehad vriend.
De zon verdwijnt langzamerhand en we gaan terug naar de backpacker. Er is een bar, en na een douche moet ik die even wat dichterbij bekijken. Ik krijg cricketuitleg van een Zuid-Afrikaan. Oh.. werkt het zo.. Op zoek naar een restaurant raken we aan de praat met een Nederlander die op een zeilschip werkt en ook nog een aardig avontuur heeft beleefd, hij is door 4 gasten op zijn nek gesprongen en hebben zijn zakken leeg gehaald. Dat nodigt echt uit om een lekker door de stad de slenteren.
We zoeken een simpele grillroom op en ik ga voor een flink stuk vlees. Terug in de bar praten we met een paar andere NL mensen.
28/04. Durban - Cape Town
Tas inpakken, ontbijten, en onze tijd uitzitten met een koffie. Vandaag vliegen we weer naar huis, na een hele hoop gezien, gedaan en nog meer gezien te hebben. Het zonnetje schijnt warm om ons nog even te laten genieten. We worden opgepikt door een shuttlebus. Hebben wij weer, is er net een overval of iets dergelijks geweest en wordt half Durban afgezet. Na een toeristische route naderen we het vliegveld. Wij zijn op tijd, maar onze medepassagier heeft minder geluk.
"Eh.. Roos?"
"Eh.. Jordi?"
"Is dat een benzinestation, direct naast het vliegveld, niet te missen, erg handig als je zoiets moet doen als je auto inleveren?"
"Daar lijkt het sterk op ja."
Tja, ik ben ook geen 22 meer, het kan de beste overkomen. Het inchecken gaat snel, we hoeven niet heel lang te wachten, het vliegtuig is maar voor 1/3e gevuld. 2 Uurtjes vliegen later landen we, de bagage is er in notime en dan lopen we het bewolkte en frisse Kaapstad in.
We worden onthaald door Frank en Margot, het lijkt wel een jaar geleden. Maar het voelt ook meteen weer als vanouds. We hebben zoveel te vertellen, en ouwehoeren maar wat in het wilde weg. Bijna iedereen woont nu in het huis een stukje van de Lodge, en daar gaan wij dan ook heen voor onze laatste nachtjes. Het weerzien met iedereen is fantastisch, en de middag en avond brengen we door met praten, drinken, uit eten gaan met wat mensen die nog in de Lodge verblijven en nog veel meer praten.
29/04. Cape Town
In de ochtend is het wakker worden als in de oude dagen, Frank die mij wakker stommelt. Wel met een heel goed doel overigens, hij brengt Margot weg, zodat ik haar auto mag lenen vandaag. :D Ik kruip eerst eens achter de computer om aan de lieve mensen thuis (hallo lieve mensen) te laten weten wat ik zoal heb uitgevoerd de laatste dagen.
Het huis waar we verblijven, is als volgt ingedeeld; de bovenverdieping is apart gehouden van de onderverdieping. Boven zitten 6 mensen, beneden 4. De huisbaas, Marcel, had gevraagd wat men er beneden van zou vinden als er 3 mensen bijkomen. Liever niet natuurlijk, laten ze via Frank weten.
Marcel belt, pisnijdig, op om tegen Frank te schreeuwen dat hij 5 minuten heeft om het huis te verlaten. Frank staat perplex, wij trouwens ook, en hij vraagt of Marcel langs kan komen om er over te praten.
Een kwartier later stopt er een auto met piepende banden, deuren slaan, en Marcel komt binnenstormen.
Frank denkt dat het huis van hem is, terwijl het van Marcel is, Frank irriteerde hem al langer, Frank heeft tot vanavond om zijn spullen te pakken, oh hoi Jordi, hoi Claire, hoe gaat het, en Frank moet godverdomme opdonderen uit het huis. Helemaal over de rooie, voor ons totaal onduidelijk waarom, maakt Marcel duidelijk dat hij Frank niet zo lief vindt.
Wij zitten met onze bek vol tanden, en Frank probeert nog enige argumentatie te ontdekken, maar het is allemaal tevergeefs. De meiden zijn solidair, en gaan alle 3 met hem mee. Ik vind het vervelend, maar heb geen zin om weer al m’n spullen te pakken en naar de Lodge te gaan. Mijn verhuizing gaat alleen naar boven, een aantal mensen zijn er niet, dus kan ik daar slapen.
Met Margot’s auto ga ik naar Luna Design, leuk om iedereen weer even te zien. Er zijn weer wat meer dingen op orde, ze komen er wel. Ik praat even bij met Mark en rijd nog even met Steve mee naar de opslagplaats, die behoorlijk leeg is. De volgende stop is bij de Lodge, waar ik Nelly weer zie. Eigenlijk zou ik nog met Steve gaan lunchen, maar die heeft het plotseling erg druk.
De rest van de middag pak ik mijn tas in en doe gewoon eens lekker niets. Beetje bankhangen, beetje napraten. Die avond gaan we voor het allerlaatste uit eten met een hele groep, naar een tapasrestaurant. Sfeervol plekje, lekker eten, leuke mensen, een knapperend haardvuurtje op de achtergrond. Ik kan me een slechtere ambiance voorstellen, een ziekenhuis bijvoorbeeld is toch anders. Met een aantal mensen gaan ik nog naar de kroeg, waar we dansen (of hoe je het in mijn geval dan ook noemt) tot het tijd is om naar bed te gaan.
30/04 & 01/05 Cape Town – den Nederlanden
Dan is daar toch echt het onvermijdelijke laatste ochtendje. Met Roos, Claire en Frank, the Lodge veteranen, ga ik een láátste (om het nog maar even extra duidelijk te maken) keer ergens ontbijten.
Daarna gaat alles heel snel. Zo sta je om je heen te kijken om Table Mountain nog een keer te zien, gelukkig is het nog een beetje zonnig, zo stap je in de auto en zwaai je iedereen gedag. Tot nu toe was ik degene die mensen uitzwaaide..
Op het vliegveld word ik netjes afgeleverd bij de check-in balie, en is daar het afscheid van Frank en Claire. Tot ziens jongens, nog veel succes en plezier.
Mijn vlucht gaat eerst naar Johannesburg, waar ik niet al te lang moet wachten voor de vlucht naar Londen vertrekt. Voor we opstijgen hebben we wat vertraging, de vlucht zelf gaat zo voorspoedig als een vlucht-waarin-een-lang-persoon-die-tussen-2-mensen-inzit-achter-een-gezin-met-jengelende-kinderen-in-een-veel-te-hete-ruimte-zo’n-9-uur-lang kan gaan, en zo fit als een hoentje vul ik mijn longen met Britse lucht.
Klein detail, door de lichte vertraging die we opgelopen hebben heb ik het voorrecht 3,5 uur langer op Heathrow door te mogen brengen. Na veel moeite kan ik thuis laten weten dat ik wat later binnen kom vallen. Tijd voor koffie. Liters. Ik haal m’n koffie en raak aan de praat met iemand als ik opeens een bekende stem hoor, hoi Jordi. Roosie! Ook goeiedag.
Roos’ vlucht vertrok 3 uur later, maar omdat het een directe vlucht van Kaapstad naar Londen is, heeft mevrouw mij ingehaald. Dat we elkaar dan op een plaats waar koffie valt te scoren treffen is ook geen toeval. Gelukkig gaat mijn vlucht wel eerder, muhaha. ;) Na weer gedag gezegd te hebben spring ik mijn vlucht in. Zo’n uurtje vliegen, piece of cake. Douane, bagage oppikken. Uiteraard moet ik nog even mijn vest recht trekken, tas goed hangen, presentatie is alles hè. En dan is het tijd.
Een JORDIII!!! gebrul onthaald me, en begeleid door een groot spandoek (met daarop de inspirerende tekst ‘SPANDOEK.’) staan daar een hoop mafkezen (nouja, ze zitten, aan de bar) om me op te vangen. Voelt goed.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
