Travel around part III

12/04. Maun - Okavango Delta

Het is weer een vroege ochtend, vandaag gaan we de Okavanga delta in, bushcampen zoals het bedoeld is.! Tanden, tent, spullen en dan worden we met z'n allen in een grote truck geladen. Beetje proppen maar het past. Na een hobbelige tocht eindigen we bij ons volgende transportmiddel, de plaatselijk gebruikte Mokoro's, uitgeholde boomstammen die als een open kano worden gebruikt. Men smokkelt wat met glasviber exemplaren, maar het duurt dan ook 800 jaar voor een boom gebruikt kan worden. Onze versie is gelukkig authentiek en na onze spullen stategisch te hebben geplaatst gaan we heerlijk lui op onze mat liggen. Kennelijk voorzien we een heel dorp van werk, zo veel mensen zijn er op de been.

Een flinke tocht door uitgestrekte rietvelden, waar we weinig zien doordat we lettelijk in de Mokoro liggen, komen we aan in ons kamp. We zetten onze tent op en daarna wordt met veel gevoel voor ceremonie de latrine officieel geopend, een mooi, diep en recht gat in de grond. Verder krijgen we de mededeling dat we rond 5 uur in de middag een korte toch gaan houden. Dat is over 6 uur!

Ik vul de tijd met een stukje Mokoro varen, mijn opvarenden en ik blijven droog, en een beetje in de tent liggen stomen. Het is best heet zonder wind. Sowieso ben ik niet zo lekker, ik denk aan een bescheiden zonnesteek. Samen met Roos en Ben, een andere Nederlander, spelen we een potje klaverjas met onze gids, Oris. Hij snapt er niet veel van en kan niet erg goed tegen zijn verlies. :)

Na een pil kan ik er weer tegenaan en de korte tocht is een mooie kennismaking met de omgeving. We krijgen wat uitleg over de flora in de delta. Op de terugweg hebben we een poler (Mokorobestuurder) te kort en zo eindig ik met 2 Duitsers als passagier.
We eten een goede maaltijd (zelfs in de delta geen probleem voor Godfree) en dan ga ik erg vroeg naar bed, hopelijk ben ik morgen weer fit.


13/04 Okavango Delta - Maun

Mijn nacht is echt verschrikkelijk, koortsdromen en veel woelen. Ik ga toch mee op de long walk, dat neushoornverhaal overkomt me niet nog een keer. De tocht is een ware hel. Ik sleep me voort, het is heet en ik ben kapot. We zien zebra's op een afstand van 25 meter, giraffen op een afstand van 50 meter en zelfs olifanten op een afstand van 250 meter. De ervaring is heel anders dan dat je de dieren vanuit de truck ziet, maar het kan me allemaal niet zo boeien.

Als we ein-de-lijk, na 4,5 uur terug zijn geef ik aan dat ik niet zo lekker ben, de enige oplossing is terug gaan naar Maun en een dokter bezoeken. Het is niet anders. Er gaat net een poler terug naar het dorp en om het snel te laten gaan kan er niemand mee als begeleiding. Thabani is nog bij de truck, dus die zal me opvangen.

Half slapend lig ik in de Mokoro, de tocht duurt ongeveer een uur, waarna ik ergens in de schaduw kruip om op mijn volgende rit te wachten. Ik word opgehaald door een grote Landrover, die me een uur stuiterend meeneemt naar de camping. Thabani verwelkomt me en samen rijden we in Marilyn naar Maun, waar een ziekenhuis is.

Alle symptomen wijzen erop dat ik malaria heb, maar, verteld de dokter me, malaria verplaatst zich door je lichaam en als de bloedtest negatief uitvalt kun je het toch hebben. Klinkt veelbelovend. Daar komt nog eens bij dat alle behandelingen van te voren betaald moeten worden, en laat ik nu net geen Pula (Botswaans geld) hebben. Thabani is mijn reddende engel en ik onderga de bloedtest, die negatief uitvalt. Mijn temperatuur is 39,4 graden, en de dokter besluit me voor malaria te behandelen. Hij raadt me aan om een nacht in het ziekenhuis te blijven, eerst betalen natuurlijk. Weer redt Thabani me, en na de garantie de rest morgen betaald wordt mag ik plaatsnemen in een mooi schoon wit bed. :P

Eigenlijk lust ik wel een douche, maar de zuster is onverbiddelijk, ik moet meteen aan het infuus, volgens mij mijn eerste van mijn leven. Ook krijg ik nog een handvol pillen en wordt er een spuit met anti-malaria zooi in mijn infuus gespoten. De rest van de middag lig ik stinkend en zwetend op mijn bed. Er liggen nog 2 jonge ventjes in mijn kamer, maar die gaan aan het eind van de middag weg. Lekker rustig zo'n privékamer.

Mijn 1e infuuszak raakt leeg en dan mag ik eindelijk douchen, terwijl mijn bed wordt verschoond. Ik moet zeggen dat ik erg goed wordt verzorgd, regelmatig bloeddruk meten, temperatuur opmeten, etc. Het eten smaakt prima.


14/04. Maun - Gweta

Aparte nacht, regelmatig komt er iemand me checken en doordat ik zoveel zweet wordt mijn bed tot 3 keer verschoond, terwijl ik nog een douche neem. Man wat voel ik me schoon. Mijn infuus is ook vernieuwd. Ik voel me heel erg slap, maar de koorts is zo goed als over denk ik. Mijn temperatuur is van 39,4 naar 36,7 graden gegaan. Ik plaats mijn bestelling voor het ontbijt en Thabani komt heel vroeg kijken hoe het met me gaat.

Als ik aan het eten ben komen er opeens 6 zusters binnen, kijken me aan, giechelen wat, en gaan weer weg. Oke.. ik doe ook aan handtekeningen hoor. Dan is eindelijk mijn 3e infuus leeg en mag dat irritante ding uit m'n hand. Ik lees wat en eet een paar happen van mijn lunch. Mijn ontvangscomité komt me ophalen, Roos, Thabani en Godfee. :) Rekening betalen, pillen in ontvangst nemen, wat laatste instructies en ik ben weer vrij man!

Zogauw ik de truck instap word ik met applaus en gejuich ontvangen, betere remedie is er niet. :D Ik word er verlegen van. Veel tijd om te vertellen is er niet, we worden afgezet voor een scenic flight over de Delta, en ik ben blij dat ik hem mee kan maken. Het is maar een klein toestel, ik zit naast de piloot. Ongelooflijk wat een machtig uitgestrekt gebied. Kuddes olifanten, nijlpaarden en eindeloze vlakten zover het oog strekt. De vlucht is wat turbulent, normaal heb ik nergens last van, maar in mijn zwakke toestand voel ik me niet helemaal geweldig.

De verhalen over de Delta zijn erg gaaf, jammer dat ik wat moest missen, maar mijn planning paste gelukkig perfect in het reisschema. Als vanouds stappen we in de truck, it's good to be on the road. Op het volgende kamp zetten we onze tent op en gaan we met een groepje naar de bar. Helaas moet ik een tijdje alcoholvrij door de bende die ik moet slikken. Na het eten neem ik mijn pillentoetje en hangen we nog wat in, wederom, de bar.


15/04. Gweta - Chobe

Nog een vage nacht, nadat ik zwetend wakker word kan ik niet meer slapen en ga ik maar een rondje lopen en schrijf ik wat dingen. Pas veel later val ik weer in slaap. De start is wat traag, maar eenmaal in de truck beginnen mijn medicijnen kennelijk te werken. Af en toe een plaspauze, een controlepost waar we ons schoeisel op een mat met vloeistof moeten drukken en dan komen we aan bij wat Godfree aan ons voorsteld als de Afrikaanse massage. Leuk! Eh.. of niet. De Afrikaanse massage bestaat uit heel veel kuilen met stukjes weg ertussen. Rijdt niet heel comfortabel.

Een stukje verderop staan de olifanten met bosjes langs de weg. Daar heb ik mezelf nou 4,5 uur voor gemarteld. Op de camping zetten we onze tent op en gaan lunchen. Ik heb last van terugval, mijn medicijnen zullen wel uitgewerkt zijn. Erg moe en lichtelijke koortsgevoelens. Niet trutten, komop.

We halen een ijsje (voor het vakantiegevoel) en gaan dan op een bootcruise over de Chobe rivier. Het lijkt een wat suf tochtje te worden, maar als we het natuurgebied invaren wemelt het opeens van de dieren! Buffels, die heb ik nog niet gezien, massa's nijlpaarden, olifanten, visarenden, diverse ander vogels, nog wat giraffen en impala's. Toch een geslaagde tocht, die eindigd in een mooie zondsondergang.

Door het hoge water is de helft van de camping vol gelopen, dus we zijn wat beperkt in douchegelegenheden. Met een paar mensen gaan we naar de bar, ik drink gezellig een sapje. Dan nog even terug naar het kamp, waar we rond het vuurtje eindigen.


16/04. Chobe - Victoria Falls

Kijk, dat is nog eens een ideale nacht. Ik was helemaal in coma, maakt me niet uit hoe het komt, het slaapt goed. Voor het eerst een rustig ochtendje in een eh.. hele tijd. Enkele mensen zijn een optionele gamedrive aan het doen, dus de rest heeft een paar uur om wat voor zichzelf te doen.

We gaan op weg naar de grens, eerst de Botswaanse kant en dan de Zimbabwaanse kant. Welkom in Zimbabwe! Of we even 30 US dollar kunnen betalen om het land in te gaan. Hm, vooruit dan maar. De rit gaat in een keer naar de Falls, en het opgeworpen water is al van verre te voelen. Doordat het hoogwater is wordt het water zo hoog opgeworpen dat we in eerste instantie weinig van de Falls zien. Gelukkig trekt het een beetje bij en kunnen we tussen de vlagen mist door wat snelle foto's maken.

Iedereen die geen regenkleding aanheeft wordt nat tot op de onderbroek. Mensen zoals ik bijvoorbeeld. Tegen de tijd dat we het te koud krijgen gaan Roos en ik op zoek naar wat zonlicht om op te drogen. Godfree is bezig met de lunch, die we al opdrogend opeten.

We gaan naar onze lodge, waar weer een aantal activiteiten te boeken zijn. Van te voren wilde ik heel graag White River Raften, maar helaas, het waterlevel is te hoog. Buiten dat zijn alle te boeken dingen ontzettend duur, ik had graag een helicopter vlucht gedaan, maar de financieën laten dat niet toe. Zoals we plegen te zeggen, dat is een excuus om nog een keer terug te gaan.

Ik voel me niet zo goed en ga een hele tijd onder de douche staan om dit gevoel weg te spoelen, wat niet helemaal lukt. We gaan relax bij het zwembad zitten praten tot het tijd is om naar ons restaurant te gaan. Het restaurant is redelijk chique, maar ik krijg een beetje een indruk van vergane glorie. Het eten smaakt me allemaal niet zo, ondanks dat het prima eten is. Er is entertainment in de vorm van een zang- en dansgroep. Deze nacht zijn de mannen in de meerderheid, ik slaap met 2 Koreanen en Roos op een kamer (we slapen in een bed! :D)

We nemen afscheid van onze gidsen, Thabani en Godfree, en Ben houdt een mooie toespraak om hen te bedanken. Ze zijn geweldig, jongens, nogmaals bedankt!


17/04. Victoria Falls.

Deze nacht heb ik op een klein tussendoortje diep geslapen en voel ik me best goed. We beginnen met een ontbijtje, waarna we naar de craftsmarket gaan om allerlei prullaria aan te schaffen. Zogauw we de poort van de lodge uitlopen worden we besprongen door gasten die allerlei zooi aanbieden. Ze zijn ongelooflijk, lopen hele stukken mee en lullen aan een stuk door.

Een toeristenagent (of hoe je ze dan ook noemt) neemt het over en begeleid ons verder. Langs de wrattenzwijnen lopend praten we wat met hen. We lopen door een begroeid stukje, als er opeens een olifant voor onze neus staat, de grootste die ik tot nu toe gezien heb, op nog geen 10 meter. Lief olifantje. Braaf olifantje. We komen er heelhuids langs, verschijnen er nog 2 broertjes. Daar komen we niet langs, afsnijden over de spoorweg, beter een trein dan een olifant.

Onze Koreaanse vrienden gaan bungeejumpen van de brug tussen Zimbabwe en Zambia, en wij gaan er heen voor support. Tussendoor wippen we nog even naar de Zambiaanse kant van de brug, ben ik daar ook nog even geweest. :) Het duurt allemaal heel erg lang, en als er een sprong is geweest (na 2 uur wachten ofzo), gaan we naar ons eerste doel, de craftmarket.

Zijn de ventjes op straat irritant (voor de kenner, Egypte is er niets bij), die gasten bij de craftmarket zijn nog een tikkeltje erger. Ze willen alles hebben voor hun spullen, niet perse geld. Riem, hoed, schoenen, onderbroek, nevermind. Ik kijk eerst even 'rustig' rond, waarna ik 2 paar slippers, 4 onderbroeken, een paar sokken en mijn hoofdlampje omruil voor een stuk of wat armbandjes.

We eten wat bij een soort Mac, is voor de afwisseling wel een keer te eten. Op de terugweg worden we wederom omringd door een horde ventjes, het is ideaal om gewoon in je eigen taal door te kunnen praten. We schieten even snel de supermarkt in, erg apart. Er is gewoon niets. Wat hondenbrokken, bakolie, kruiden en bier, meer is er niet. Vandaar dat ze al onze zooi willen hebben, hoe gebruikt het ook is.

Ons diner eten we bij een andere lodge dan de onze en onze groep is al niet meer compleet. Sommige mensen zijn al op het vliegtuig gestapt. Vandaag voelde ik me het best van de afgelopen dagen, bijna klaar met mijn pillendieet.


18/04. Victoria Falls - Palapye

Vroeg opstaan is geen issue meer en zogauw de wekker gaat zijn we wakker. Tanden poetsen en dan leggen we onze spullen in Marilyn. We gaan 2 dagen nonstop doorrijden terug naar Zuid-Afrika en bij mazzel gebeurd dat met onze eigen oude vertrouwde vriendin. Gisteren kregen we te horen dat we maar met 9 man terug gaan, ruimte genoeg.

Onze chauffeur heet Zenzo en is ook een gids van Nomad. Na de grensovergang stoppen we in een plaatsje waar we al eerder zijn geweest, dus de koffieshop is snel gevonden. Snel wat mondvoorraad gehaald bij de supermarkt en gaan.
Zenzo rijdt goed door, maar is wel voorzichtig bij de Afrikaanse massage. Als hij op een gegeven moment een vrachtwagen aan het inhalen is besluit er opeens een buffel over te steken. Remmen, de buffel gaat gelukkig een stukje terug, maar we raken hem wel. Marilyn heeft een bullcatcher die de klap opvangt, maar aan de zijkant zit wel een deuk. Status van de buffel: onbekend, maar in het algemeen kunnen die wel tegen een stootje.

We rijden, rijden en rijden nog wat. We doden de tijd met lezen, muziek luisteren en potjes klaverjassen. En we rijden nog wat. Als we vroeg in de avond op onze camping aankomen zetten we onze tent op en gaan eten. Ik ben nog steeds alcoholvrij.

Ergens is het wel fijn om een steeds kleiner groepje over te houden, dat maakt het allemaal wat minder abrupt. Iedereen is gezellig met elkaar aan het praten. Dan op tijd naar bed, morgen hebben we weer een lange tocht voor de boeg.